Tężec to zakaźna choroba układu nerwowego wywoływana przez neurotoksyny wytwarzane przez bakterię laseczki tężca.
Tężec atakuje nie tylko ludzi, lecz również zwierzęta, które są nosicielami. Beztlenowa laseczka tężca występuje w ziemi, kurzu, odchodach zwierząt oraz zbiornikach wodnych.
Jak można zakazić się tężcem?
Największe ryzyko zakażenia tężcem występuje poza domem, między innymi przy pracach w ogrodzie, kiedy to do rany może dostać się brud oraz ziemia. Rozwojowi choroby sprzyjają warunki beztlenowe, z jakimi mamy do czynienia w ranach głębokich. Namnażające się bakterie tężca produkują trujące toksyny takie, jak chociażby tetanospazminę, która atakuje komórki nerwowego. W konsekwencji tego dochodzi do stałego pobudzenia neuronów, a co za tym idzie – do napadów skurczów i stałego napięcia mięśni szkieletowych.
Objawy tężca
Choroba wylęga się od 2 dni do 3 tygodni. Przed pełnymi objawami występują objawy przepowiadające takie, jak złe samopoczucie, ból głowy, napięcie mięśni, wzmożona potliwość, bezsenność oraz niepokój.
Leczenie i profilaktyka
W każdej postaci choroby niezbędna jest hospitalizacja i intensywna kuracja antybiotykowa. Równie istotną rolę odgrywa tutaj surowica przeciwtężcowa, która unieszkodliwia krążące w organizmie toksyny. Gdy pacjent nie był szczepiony lub otrzymał niepełny cykl szczepień, podaje się szczepienia przeciwtężcowe. Zaleca się tu również stosowanie środków zwiotczających, które redukują napięcie i skurcze mięśni.
Zapobieganie tężcowi u osób narażonych na zachorowanie przy podejrzeniu zanieczyszczenia rany pałeczkami tężca opiera się o stosowanie szczepień (niekiedy z podaniem antytoksyny tężcowej). U zdrowych pacjentów wykonywana jest natomiast seria szczepień, które są obowiązkowe i darmowe. Po pełnej serii składającej się z 7 szczepionek należy je odnawiać przez całe życie, nie rzadziej niż raz na 10 lat.
